TKG Vertical

I. Część praktyczna

Techniki taternictwa jaskiniowego

1. Węzły - umiejętność poprawnego zawiązania, zastosowanie, zalety i wady.

• Węzły zaczepienia: kluczka, ósemka, ósemka z dwoma uchami, pośredni tatrzański, skrajny tatrzański, motylek, wyblinka.
• Węzły łączenia: podwójny zderzakowy, ósemka równoległa, potrójna ósemka, taśmowy, kluczka na rozrywanie.
• Węzły zaciskowe: prusik, prusik francuski, także taśmowy, bloker, warkocz.
• Inne: półwyblinka, flagowy.

2. Techniki jaskiniowe

• Poręczowanie odcinków poziomych i pionowych - punkt główny i zabezpieczający, poręczowanie w V, pośrednie punkty mocowania, odciągi, łączenie lin w zjeździe, łączenie lin na przepince, poręczowanie trawersów i tyrolek, wybór różnych punktów mocowania (punkty naturalne, punkty sztuczne, wybór odpowiednich plakietek).
• Zjazd na rolce z autoasekuracją z shunta, blokowanie rolki, odblokowywyanie shunta. Sposoby wpięcia liny w rolkę w S, C, SC i SO. Zakładanie dodatkowego hamulca z karabinka niezależnego i z karabinka od rolki.
• Zjazd w rolce stop.
• Pokonywanie w zjeździe przepinek o różnym stopniu trudności, węzła i odciągu.
• Zjazd ze ściągnięciem liny za sobą.
• Podchodzenie na przyrządach zaciskowych metodą DED, pokonywanie przepinek o różnym stopniu trudności, węzła i odciągu. Wychodzenie długich odcinków linowych, umiejętność samodzielnego wyciągania liny z crolla.
• Wychodzenie po linie na jednym przyrządzie.
• Przepięcie z wychodzenia do zjazdu i ze zjazdu do wychodzenia.
• Pokonywanie trawersów, tyrolek i tyrolek skośnych.
• Worowanie i zwijanie lin.
• Autoratownictwo i techniki awaryjne
• Zjazd w kluczu francuskim i Dülfera.
• Zjazd w półwyblince z autasekuracją z prusika, blokowanie flagowym, odblokowywanie zaciśniętego prusika przy pomocy niezależnej pętli.
• Prusikowanie.
• Zjazd w ósemce Fiszera z autasekuracją z prusika, blokowanie flagowym, odblokowywanie zaciśniętego prusika przy pomocy niezależnej pętli.
• Konstruowanie awaryjnych uprzęży (z taśmy, z liny).
• Podchodzenie po linie z wykorzystaniem różnych elementów sprzętu.
• Schodzenie po linie za pomocą przyrządów zaciskowych.
• Pokonywanie przepinki w zjeździe bez shunta.
• Uwalnianie poszkodowanego wiszącego w przyrządach zjazdowych i do wychodzenia (metoda przeciwwagi)

3. Szkolenie wspinaczkowe

Część praktyczna przeprowadzona jest w maksymalnie 4 osobowej grupie (dwa dwuosobowe zespoły). Osoba kończąca kurs powinna umieć:

• Wiązać się liną z zastosowaniem uprzęży i bez niej.
• Znać i umieć zastosować węzły: kluczka, ósemka, skrajny tatrzański, wyblinka, półwyblinka, flagowy, podwójny zderzakowy, ósemka równoległa, taśmowy, węzeł prusika, prusik francuski, bloker.
• Dobierać sprzęt do konkretnej drogi i poprawnie rozmieszczać go na sobie.
• Budować stanowiska asekuracyjne dolne, górne (w tym do wędki) i pośrednie.
• Obsługiwać przynajmniej dwa przyrządy asekuracyjne (w tym półwyblinkę) w zakresie podawania, wybierania, hamowania liny oraz jej blokowania i odblokowywania.
• Asekurować przez ciało.
• Wyłapywać odpadnięcia prowadzącego (ćwiczenia na zrzutni).
• Samodzielnie zakładać punkty asekuracyjne.
• Prawidłowo prowadzić linę jedno i dwużyłową.
• Pokonywać różnorodne formacje skalne (wklęsłe, wypukłe, ściankowe) z zastosowaniem odpowiednich technik wspinaczkowych, także w zejściu.
• Przygotowywać linę i pozostały sprzęt do zjazdu.
• Zakładać stanowiska zjazdowe.
• Zjeżdżać w przyrządzie niskim i wysokim z odpowiednią autoasekuracją.
• Zjeżdżać z przesiadką.
• Podchodzić po linie (prusikować).
• Opuszczać partnera na linie.
• Łączyć liny pod obciążeniem i przepuszczać węzeł przez karabinek.
• Uwalniać się na stanowisku od ciężaru wiszącego partnera.

W zakres szkolenia wspinaczkowego wchodzi również wiedza dotycząca:

• sprzętu wspinaczkowego,
• formacji skalnych i technik wspinaczkowych,
• teorii asekuracji.

Szkolenie zimowe.

Szkolenie zimowe poza wejściami do jaskiń w warunkach zimowych (a nie tylko w okresie kalendarzowej zimy) powinno obejmować zajęcia z:

• Posługiwania się sprzętem zimowym w tym: podchodzenie, schodzenie i trawersowanie z pomocą czekana i raków.
• Hamowania upadków w terenie śnieżnym.
• Elementów asekuracji w terenie śnieżno-lodowym. (wbijanie igieł i wkręcanie śrub lodowych, asekuracja z grzyba śnieżnego)

Szkolenia dodatkowe.

W zależności od możliwości organizacyjnych i zaangażowania osób szkolonych można etap podstawowy wzbogacić o zajęcia praktyczne ze:

• Sporządzania dokumentacji jaskiniowej.
• Podstawowych technik ratowniczych.

 

II. Część teoretyczna

Tematy wykładów:

1. Ogólne wiadomości o taternictwie jaskiniowym.
2. Sprzęt i ubiór w taternictwie jaskiniowym.
3. Zjawiska krasowe i powstawanie jaskiń.
4. Rejony krasowe Polski i świata.
5. Techniki taternictwa jaskiniowego.
6. Pierwsza pomoc i postępowanie powypadkowe.
7. Ochrona przyrody terenu działania.
8. Sporządzanie planów jaskiń i czytanie dokumentacji jaskiniowej.
9. Niebezpieczeństwa związane z działalnością w górach i jaskiniach.
10. Niebezpieczeństwa związane z działalnością w górach i jaskiniach w okresie zimowym.
11. Topografia Tatr ze szczególnym uwzględnieniem Tatr Zachodnich.
12. Terenoznawstwo.
13. Zarys historii taternictwa jaskiniowego i historii rozwoju sprzętu.