Shire, 26-27 marca 2022 r.
W zorganizowanym przez KTJ szkolenia z podstaw kartowania jaskiń na Jurze Krakowsko-Częstochowskiej uczestniczyło dwóch naszych kolegów: Zbyszek i Damian.
Zajęcia w terenie to Jasknia Trzebniowska i Jaskinia Ludwinowska.
Zbyszek na retransporcie
10 marca 2022r.
05.03.2022 Kuluar Kurtyki WI3/III z Anna Sqrl i Zbigniew Ant Po kilku lodospadach w Białej Wodzie, przyszedł czas na Kuluar Kurtyki, na Progu Mnichowym W towarzystwie Ani i Zbyszka wystartowaliśmy o 6:30 z parkingu w Palenicy Białczańskiej , przed nami było do przejścia 8km po uroczej i malowniczej drodze do Morskiego Oka z plecakami, w których oczywiście musieliśmy nieść cały sprzęt. Na szczęście była nas trójka także podzieliliśmy się ciężarem. Ja i Zbyszek wzięliśmy sprzęt, więc na lekko, a Ania jak zwykle prowiant, ona lekko nie miała 
O 8:30 W MOKu przerwa, przerzucenie części ciężaru z plecaka Ani do żołądka i nabranie sił mentalnych przed dalszą drogą. Przed nami zostało około godzina drogi. Około 10:00 dochodzimy do żlebu gdzie, spotykamy trójkowy zespół ubierający uprzęże i raki. A przed nimi jest jeszcze jeden zespół, który już się wspina. Cierpliwie czekamy, aż opuszczą wygodne miejsce, ,w którym się ubierali i pójdą pod lodospad. Gdy to nastąpiło, przyszła kolej na nas. Wolno bez pośpiechu ubieramy kaski, uprzęże i raki. Ania dodatkowo musi przebrać buty ze zwykłych na skiturowe, które zapewnią jej sztywność i możliwość wspinania w lodzie. Notabene to jej pierwszy lodospad w życiu i pierwsze użycie dziab. Po ubraniu wchodzimy w żleb i widzimy, że zespół który był przed nami, stoi na początku lodospadu i jeszcze nie zaczęli wspinaczki. Dlatego nie śpiesznie zdobywamy wysokość brodząc w śniegu. Dochodzimy do nich około 10:40 Wspinaczkę właściwą zaczęliśmy około 11:20, także 40 minut czekaliśmy w pięknych zamglonych i mroźnych okolicznościach natury na swoją kolej. Tzn Zbyszek tyle czekał bo on jako pierwszy zaczął wspinaczkę, Ania i ja mieliśmy troszkę więcej czasu na podziwianie widoków. Zbyszek dotarł do pierwszego stanowiska, na którym zrobił się znowu zator i postanowił, że nie będzie tutaj nas ściągać i poczekał i poszedł od razu do drugiego stanowiska, jak tylko ostatni z poprzedniego zespołu ruszył. o 12:40 Zbyszek czyli po ponad godzinie w końcu dostaliśmy zielone światło. Jako że Ania debiutowała to puściłem ją przodem, miała się tylko cieszyć wspinaczką i wypinać linę z ekspresów, a ja zaraz za nią miałem zbierać te ekspresy i wykręcać śruby i od czasu do czasu podpowiadać co ma robić, w zasadzie tylko w jednej sytuacji uniosłem głos aby lepiej dotarły do niej moje podpowiedzi Pół godziny później dotarliśmy do Zbyszka, Ania widać było, że dała z siebie dużo. Zbyszek też zrobił kawał dobrej roboty, wyciąg miejscami wymagający, może nie tyle fizycznie co mentalnie. Na stanowisku zmieniliśmy się na prowadzeniu. Po pierwszym wyciągu czułem się pewnie i wspinało mi się jak nigdy, lód był przechodzony więc raczej szukałem dziurek na, których tylko haczyłem czekan i stawałem na stopniach, które wybili poprzednicy. Szybko dotarłem do stanowiska i zacząłem asekuracje towarzyszy. Podczas asekuracji usłyszałem wołanie Ani "LECĘ!!" , lina się naprężyła, a Ania zawisła tuż nad głową Zbyszka. O 14:30 skończyliśmy drogę. Podczas powrotu troszkę straciliśmy orientację w chmurze, ale dwie godziny później byliśmy w schronisku, wypiliśmy grzane piwo w nagrodę, a o 18:15 dotarliśmy na parking. Szczególne Gratulacje dla Anna Sqrl 
Do końca drogi zostało dziesięć metrów pionu i drugie tyle połogu i przyszła kolej na mnie żeby to poprowadzić. Z dobrymi humorami przewiązaliśmy się, tak żebym mógł prowadzić, wziąłem od Kamili super ostre śruby na trudne momenty i wyruszyłem w drogę. Pierwsza śruba została wkręcona jeszcze z okolic stanowiska, wpinka zrobiona, dziabki poszły w ruch i już jestem nad nią nogami. Jest dość pionowo i w mojej głowi powstała myśl, że przyszła pora na śrubę na trudny moment, wkręcenie jej poszło w miarę sprawnie. Jest asekuracja, uff, można iść dalej. Szukam dziurek jak Kamcia, staram się o nie haczyć dziaby, ale niewiele ich jest, więc powoli wchodzę w tryb drwala. Jednak lód kruszeje i spada prosto na mnie, stojąc nad przelotem nie jest to komfortowa sytuacja, więc sięgam po kolejną śrubę na trudne czasy, wkręcam sprawnie jednak wpięcie liny w ekspres w grubych rękawicach nastręcza mi problemów. Uruchamia mi się tzw. telegraf ( nogi zaczynają mi drżeć jak szalone), dawno nie miałem, ale znam to uczucie więc pozwalam mu trwać, bo relatywnie dobrze stoję, więc skupiam się na wpięciu liny, udało się wpiąć. Telegraf się wyłączył. Śruby na czarną godzinę się skończyły, ale na szczęście pojawiło się światełko w tunelu i wchodzę w łatwy teren. Docieram do stanowiska. Kamila bez większych przygód dotarła do mnie, a Zbyszek z awarią raka musiał wrócić do początku wyciągu, żeby ją naprawić. Później już też sprawnie do nas dotarł. Podczas zjazdu, na ostatnim zjeździe, zauważyłem dziwny przedmiot lecący w moją stronę, gdy mnie minął, rozpoznałem w nim moją krótkofalówkę. Poza urwaną antenką nic mu się nie stało. Kamila zjeżdżając znalazła antenkę. Więc bez większych strat w sprzęcie i ludziach zakończyliśmy przygodę 
Lodospad Mrozekov - Kamila i Zbyszek
11.02.2022
3.02.2022 Lodospad Adin usmev (WI3/II) w dolinie Białej Wody Z dobrymi wspomnieniami po ostatnim lodospadzie (Kaskady) z dobrym nastawieniem i z kilkoma tępymi śrubami lodowymi, dzisiaj udaliśmy się na lodospad „Adin usmev” (WI3/II) Pod lodospad wiodło strome podejście, zasypane śniegiem po pas, zapewniło nam to solidną rozgrzewkę. Po przetorowaniu drogi i udeptaniu śniegu w celu stworzenia sobie miejsca do ubrania uprzęży i założenia reszty szpeju nastąpiła pora na główny punkt programu czyli wspinaczkę Niestety na poprzednim wyjściu na lodospad, z powodu braku doświadczenia, kilka śrub lodowych stępiłem dokręcając się do skały. Niesty próba ich naostrzenia, jak się okazało podczas wspinaczki, nie była udana. Spowodowało to, że w niektórych momentach zamiast walczyć z trudnościami wspinaczkowymi, walczyłem ze śrubą, która nie chciała się wkręcić. I w tych momentach nadmiernie napinałem ciało i traciłem energię. Na szczęście lodospad jest relatywnie łatwy i po każdym trudniejszym momencie jest dobre miejsce restowe, co pozwalało odpocząć i iść dalej. Po dojściu do stanowiska przyszła kolej na Zbyszka, niestety ukształtowanie terenu skutecznie zakłucało komunikację. Po wybraniu liny i przygotowaniu asekuracji kilka razy krzyczałem, że może iść. Zbyszek nawet wykonanł telefon, którego od niego nie odebrałem, bo zanim zdjąłęm rękawice żeby odebrać to zdążył się rozłączyć, ja w międzyczasie krzyczałem, że może iść. Także polecam wziąć ze sobą krótkofalówki na ten lodospad. Po chwili Zbyszek po usłyszeniu niepewnego ,z jego perspektywy, "Możesz iść", wystartował w drogę i po kilku minutach był przy mnie. Minuta odpoczynku , wymiana kilku zdań i przyszła kolej na niego żeby poprowadzić dalszą część lodospadu. Przed nim stanęła około 20m ściana lodu, na którą szybciutka się wspiął, z momentami konkretnej walki. Po jej przejściu, ja znalazłem się w moim ulubionym położeniu, czyli szedłem na drugiego zero stresu, zabawa i respekt dla Zbyszka, bo były momenty gdzie trzeba było spiąć cztery liter.
Konrad
Dzisiaj ze Zbyszkiem postanowiliśmy “przełamać pierwsze lody” 
Umówiliśmy się w Skomielnej Białej koło kościoła, w związku z tym, że sprawność mojego samochodu stała pod znakiem zapytania, to pojechaliśmy jego busem. Idealnym do worzenia dużej ilości szpeju Celem podróży były Lodospady w Dolinie Białej Wody. W związku z tym, że nasze doświadczenie w tej dziedzinie wspinaczki było i nadal jest niewielkie, postanowiliśmy wstawić się łatwy lodospad, wybór padł na Lodospad Kaskady (WI3+/II). W drodze na Kaskady spotkaliśmy dwa zespoły dwuosobowe udające się na ten sam lodospad, a u jego podnóża okazało się, że był tam jeszcze zespół trzy osobowy. Spowodowało to, że temperatura, którą zdążyliśmy nabrać podczas podejścia, spadła podczas oczekiwania na swoją kolej. Wspinaczkę zaczęliśmy jako ostatni zespół. Trafił mi się zaszczyt poprowadzenie pierwszego wyciągu. Ruszyłem za zespołem trzyosobowym, który ulokował się na stanowisku, jakieś 30m od startu. Pomimo obaw i niepewności co do nowej formy wspinania udało mi się sprawnie dotrzeć do stanowiska, przy którym musiałem odczekać swoje zanim się zwolniło. Na szczęście towarzystwo w stanowisku było wesołe, więc czas się nie dłużył. Założyłem taśmę na małą kolumienkę dla komfortu psychicznego i czekaliśmy, aż ich partner poprowadzi wyciąg. Niestety wyższe stanowisko było także zajęte przez poprzedni zespół więc on też musiał odczekać swoje. Żal mi było tylko Zbyszka, który marznął na dole, asekurując mnie i czekając w samotności, aż będzie mu dane się wspinać. Na szczęście po kilkunastu minutach wszystko się ruszyło, dwójka towarzysz ze stanowiska w końcu ruszyła, ja zbudowałem swoje stanowisko i Zbyszek już mógł gnać do góry. Szybko i sprawnie do mnie dotarł. Chyba na prawdę zmarznął tam na dole, bo bez dłuższego gadania, pobrał odemnie sprzęt potrzebny do dalszej wspinaczki i pognał poprowadzić kolejny wyciąg. Chociaż już nie tak pewnie jak na drugiego, aczkolwiek dość sprawnie. W między czasie nad naszymi głowami i obok nas latały odłamki lodów, odłupywane przez zespoły nad nami. -Mam auto- słyszę z góry. -Nie asekuruje – odpowiadam i przygotowuje się do wspinaczki. Ten wyciąg też był krótki wiec czekam aż Zbyszek wybierze linę i da komendę, że mogę iść. -Możesz iść- krzyczy. Demontuję stanowisko i idę. Uwielbiam iść na drugiego, pełen luz psychiczny, kwintesencja wspinania 
W tym czasie, gdy się wspinam dwa zespoły już rozpoczęły zjazd po zrobieniu drogi, więc czekam, aż przejadą obok mnie, po czym szybko dochodzę do Zbyszka i kolej na zmianę. Teraz moja kolej. Stanowisko było z ringa i plakietki, więc pierwsze metry szedłem dziarsko, ale z każdym krokiem wyżej i z każdym uderzeniem czekana, ubywało mi animuszu. Co jakiś czas wkręcam oczywiście śrubę lodową która lekko podbudowuje mi psychiką. Zespół trzy osobowy zbudował stanowisko ze śrub lodowych, niestety obok nich nie ma miejsca żebym pewnie stanął i zrobił swoje stanowisko więc postanawiam iść troszkę wyże, gdzie jest stanowisko z plakietek w skale, niestety do tego miejsca prowadzi droga przez śnieg i nie ma gdzie osadzić śruby. Z pomocą przychodzi mi jeden towarzysz z zespołu, który mijam. Jak później się dowiedziałem miał na imię Dawid. Dawid zasugerował, że wkręci mi śrubę i wepniemy ekspres górski. Podałem mu śrubę i zrobiliśmy, jak powiedział. Poziom komfortu psychicznego poszybował w górę, a ja wraz z nim dotarłem do stanowiska. Wpinam się, wybieram linę, zakładam asekuracje dla Zbyszka i daje mu zielone światło do drogi. Po kilku minutach jest przy mnie. Pytam go czy idzie kolejny wyciąg, już ostatni, czy ja mam iść? Mówi, że może iść. Ponawiam pytanie i pada decyzja, że on idzie. Ruszył, w teorii w najtrudniejszy wyciąg. Szło mu sprawnie, chociaż wyczuć można było lekki stres, jak szukał miejsca na wkręcenie śrub, który znikał zaraz po ich osadzeniu. Powoli dotarł do kluczowego miejsca. Akurat w czasie, gdy trójkowy zespół zaczął zjeżdżać, więc wkręcił śrubę, wpiął się i znalazł dla siebie wygodną pozycję, gdy pierwszy zawodnik przejechał przystąpił do ataku. Lód w tym miejscu był niewdzięczny, każdy cios czekanem odłupywał bryły lodu. Czekan, poprawka, czekan, poprawka, rak, poprawka, rak poprawka. Kilka razy tak powtórzona sekwencja i udaje mu się pokonać najtrudniejszy moment. Dociera do stanowiska. I teraz moja kolej. Ze spokojną głową pokonuje po nim drogę, bez ryzyka lotu i podziwiam chłopa za psychikę. Pozostało zjechać i wrócić do samochodu. W taki od to sposób przełamaliśmy ze Zbyszkiem pierwsze lody PS. Okazało się, że to nie koniec przygody, w drodze powrotnej awarii uległ samochód, na szczęście Prezes nie w ciemię bity i szybko ją naprawił
Konrad
01 lutego 2022 r.
Krzysiek i Zbyszek zporęczowali trasę do Marwoja.
26 stycznia 2022r.
Wejście turystyczno-zapoznawcze do Jaskini Czarnej w partie Techuby.
15.01.2022 Zespol Szymon Sarna i Jakub Sarna slysząc o dobrych warunkach lodowych w Dolinie Bialej Wody, nie zwlekajac dlugo naoszczyli dziabki zapakowali sprzet i ruszyli. Wybór padł na lodospad Adin Usmev (WI3/II) super warun a na powrocie przywitalo nas sloneczko.
Zespół w składzie Jakub Sarna, Szymon Sarna, Michał Bronaszewski wbili sie w pierwsza w tym roku droge na Progu Mnichowym o nazwie „Wesołej Zabawy”, i faktycznie zabawa była przednia, warunki 8/10 eleganckie betony, trawki dobrze trzymały, w górnym zacieciu jedynie delikatna polewka lodowa ogólnie super wspin!
08.01.2022r
